Pasieka
Pasieka to miejsce stworzone
przez pszczelarza, w którym znajdują się pszczele domy – ule. W skład pasieki wchodzą również wszelkie
budowle oraz urządzenia, niezbędne do wykonywania pracy przy ulach. O pasiekach pisano i mówiono
już w średniowieczu. Najpierw były barcie, które ewoluowały do pasiek
nadziemnych, ponieważ w tym czasie myślano, że pnie ustawione na drzewach będą
jedyną poprawną formą mieszkania dla życia pszczół. Ule ustawiane na drewnie,
nazwano stołami, natomiast sam ul, nazwano stawką. Z czasem miejsce
pasieczne stało się naziemne i lokalizowane było w bardzo cichym rejonie, blisko wody. Czasem także tworzono płoty odgradzające,
zapewniające pszczołom optymalne warunki życia. Pasieka, czyli tak zwany
pszczelnik, była owalna bądź czworokątna,
świetnie zabezpieczona przed złodziejami, drapieżnikami i zmianami pogody. Ule zajmowały miejsce
najczęściej pod stworzoną wcześniej zabudową, dachem lub wiatą. Współczesne ule składają
się na szereg małych domków ustawionych
blisko siebie, odpowiednio odgrodzonych i zabezpieczonych. Najważniejszym, a wręcz
niezbędnym elementem do poprawnego funkcjonowania i użytkowania pszczelich
produktów, jest niewątpliwie higiena. Pszczele rodziny należy
chronić przed wszelkiego rodzaju bakteriami, czy chorobami zagrażającymi życiu,
dlatego trzeba dbać i przestrzegać zasad odpowiedniego utrzymywania porządku i
czystości.
Do najbardziej znanych
zasad panujących w pasiekach należą:
1.
Zachowanie higieny w ulu i gnieździe
2.
Czystość
i odpowiednie ustawienie pszczelich domów
3.
Odpowiednie odżywianie pszczół
4.
Dostarczanie dokładnych ilości wody
5.
Odkażanie ula, sprzętu, pasieki i plastrów,
oraz systematyczne sprzątanie.
Latem miejsce
zamieszkania pszczół jest szczególnie narażone na łapanie wszelkich bakterii,
choroby rozwijają się w błyskawicznym tempie, dlatego też trzeba bardzo chronić
pasiekę i obserwować ją, w celu wyeliminowania ewentualnych chorych pszczół. Dobrym sposobem na ład w
pasiece, jest wybetonowanie terenu wokół uli, oraz ustawienie ich w
odpowiednich odstępach. Wszystkie zauważone chore pszczoły oznacza się i jeżeli
jest to możliwe izoluje od pozostałych, zaś próbki wytworów pszczelich wysyła do laboratorium. Ul powinien mieć
zapewniony odpowiedni przepływ powietrza, ale także musi być uszczelniony, by
nie dostała się do niego wilgoć i szkodniki. Pszczele gniazdo zarówno w
okresie wiosennym jak i jesiennym, należy bardzo dokładnie oczyszczać, ale
również stopniowo ogrzewać, ponieważ temperatura jest zmienna. Generalnie,
wejście do ula powinno mieć odpowiednie wielkości dostosowane do danej pory roku. Zimą, w ulu powinny zostawać tylko najsilniejsze rodziny,
należy wtedy też zapewnić im odpowiednie ilości pokarmu, ale również dodać młode matki, pochodzące z
bardzo zdrowych rodzin, by nie przekazywały potomstwu następstw chorób.Po okresie zimowym, kiedy
to zaobserwowana zostanie biegunka, pszczoły natychmiast muszą zmienić swoje
miejsce zamieszkania, a wnętrze zainfekowanego ula zostaje wyszorowane 4%
roztworem formaliny. Główną przyczyną
występowania wyżej wymienionej przypadłości są czarne, stare już
plastry, dlatego też koniecznie trzeba je przerobić wytapiając na wosk. Bardzo ważnym elementem higieny zimowej jest fakt, iż
pokarm zapewniany na zimę nie powinien być miodem spadziowym, zawierającym
pokłady błonnika, który niestety może wywoływać biegunkę. Odpowiednim pokarmem
jest miód nektarowy bądź czysty cukier. Kolejnym elementem utrzymania
odpowiedniej czystości ula jest dostarczanie świeżej wody, zapobiegającej tym
samym, zanieczyszczeniom, które wnoszą pszczoły. By prawidłowo
rozwijała się higiena, pszczelarz powinien używać odpowiedniej odzieży i
czystych narzędzi, odkażanych spirytusem. Ubranie przypomina jasny kostium
astronauty, który bardzo łatwo wyczyścić. Jednak przed przystąpieniem do
jakiejkolwiek pracy nad pszczołami i ich dokładnymi oględzinami, należy umyć
ręce. Przestrzegając higieny przy pracy z pszczołami stosuję
się dwa sposoby odkażania. Pierwszym z nich jest odkażanie zapobiegawcze - należy
dokładnie odkazić ule, odzież, narzędzia, ramki i inne elementy związane z
pasieką. Drugim zaś sposobem odkażania jest odkażanie wyniszczające,
polegające na opaleniu całego wnętrza ula, umycia go wrzątkiem, lizolem oraz na
koniec zastosowanie kwasu octowego. Bardzo dokładne odkażanie uli następuje tylko w
przypadku, kiedy wystąpi kiślica i zgnilica złośliwa, wtedy niektóre ule dotknięte chorobami należy tylko i
wyłącznie spalić. W celu oględzin bardzo złośliwych pszczelich rodzin
używa się kwasu karbolowego, inaczej zwanego fenolem, który działa uśmierzająco
na rodziny pszczele, świetnie nadaje się także do odkażenia rąk i sprzętu
metalowego, jednak jedynie drobnego.
Autor: Redakcja Bakalie.com
