Kilka słów o pyłku pszczelim
Pyłek pszczeli, to produkt uzyskany przez pszczoły w trakcie zapylania kwiatów. Rośliny, aby wytworzyć owoce, a później nasiona produkują pyłek kwiatowy; czyli męskie komórki rozrodcze wytwarzane przez kwiaty. Pszczoły zbierają pyłek z kwiatów i mieszają go z niewielką ilością własnej śliny lub nektaru, a następnie układają go w koszyczkach znajdujących się na tylnej parze nóg i w takiej postaci przenoszą do ula. Porcja takiego pyłku uformowana w grudkę nazywana jest obnóżem. Pyłek wraz z miodem stanowią pokarm dla pszczół. Wykorzystywany jest na potrzeby bieżące oraz jako zapasy na okres kiedy nie ma możliwości pozyskania pyłku w naturze. Pyłek jest niepowtarzalnym produktem, gdyż zbierany jest z różnych gatunków roślin. Różni się również zawartością składników w zależności od pory roku. Analizując skład pyłków roślinnych doszukano się ponad 250 różnych substancji. Wynika to z faktu, iż pyłek uzyskany nawet z tych samych gatunków roślin, ale rosnących w odmiennych warunkach klimatycznych ma inny skład chemiczny. Ponieważ pszczoły zbierają pyłek z roślin według własnego widzimisię i nie jest to poddawane żadnym zasadom, uzyskany produkt jest bardzo zróżnicowany pod względem substancji biologicznie aktywnych. Pyłek kwiatowy jest niezwykle cennym źródłem składników odżywczych.
Co możemy znaleźć w obnóżach?
Przede wszystkim cukry, zarówno proste, jak i cukry złożone (polisacharydy). Ich zawartość waha się od 22% do 40% masy pyłku w zależności od tego z jakich roślin pszczoły zbierają pożytek, pory roku oraz od kraju pochodzenia. Wśród nich obecne są: fruktoza, glukoza, maltoza i turanoza oraz w mniejszej ilości sacharoza i trehaloza. Z polisacharydów występują: dekstryny, skrobia i pollenina. Ze związków nieprzyswajalnych przez ludzki organizm, ale niezbędnych dla prawidłowej pracy jelit obecna jest celuloza (błonnik) należąca do polisacharydów. Średnia zawartość w pyłku to około 20% jego masy. Gdy pożytek zbierany jest z sosny lub trawy tymotki dodatkowo znajdujemy arabinogalaktan.
Białka i aminokwasy stanowią ok. 25% masy pyłku. Wśród białek obecne są frakcje albuminy, globuliny, gluteliny, prolaminy i niewielka ilość pozostałych białek. W przeprowadzanych analizach pyłku wykryto 18 różnych aminokwasów. Należą do nich: kwas asparaginowy, treonina, seryna, kwas glutaminowy, prolina, glicyna, alanina, walina, metionina, izoleucyna, leucyna, tyrozyna, fenyloalanina, histydyna, lizyna, arginina, cystyna i tryptofan.
W obnóżach zawarte są lipidy stanowiące około 5% masy pyłku. Obecne są kwasy tłuszczowe (nasycone i nienasycone, w tym niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe – NNKT), fosfolipidy i fitosterole. Kwasy nasycone to: kwas kapronowy, kaprylowy, kaprynowy, laurynowy, mirystynowy, palmitynowy, stearynowy, arachidowy, behenowy, mirystynowy, stearynowy i kwas palmitynowy. Kwasy nienasycone to palmitooleinowy, oleinowy, α-linolenowy, arachidonowy. Wśród fosfolipidów występują lecytyna, kefalina oraz inozytol. Pyłek odznacza się także wysoką zawartością fitosteroli. We frakcji sterolowej stwierdzono obecność beta-sitosterolu, kampesterolu, metylenocholesterol, izofukosterol i brassikosterol.
Co jeszcze kryją w sobie pyłki pszczele ?
Pyłki roślinne bogate są w liczne związki fenolowe 1-2%. Wyodrębniono flawonoidy, leukoantocyjanidyny, katechiny i kwasy fenolowe. Obecne są także związki triterpenowe. Wśród flawonoidów obecne są rutyna, apigenina, luteolina, genisteina, kemferol, astragalina i izoramnetyna. Do kwasów fenolowych zaliczamy kwasy: ferulowy, chlorogenowy, kumarowy i galusowy. Związki triterpenowe to głównie kwas ursolowy i oleanolowy.
Pyłek stanowi także bogate źródło witamin zarówno rozpuszczalnych w wodzie jak i w tłuszczach. Znajdziemy tu wszystkie witaminy z grupy B (tiaminę, ryboflawinę, niacynę, kwas pantotenowy, pirydoksynę, inozytol, kwas foliowy i cyjanakobalaminę)witaminę C i biotynę (witamina H). Spośród witamin rozpuszczalnych w tłuszczach występują beta karoten (prowitamina A), kalcyferol (witamina D) i tokoferol (witamina E). Pyłek jest pełen makro i mikroelementów. Fosfor i potas występują w największej ilości, nieco mniej znajdziemy wapnia i magnezu oraz niewielką zawartość sodu. Wśród mikroelementów dominują żelazo i mangan, o połowę niższa jest zawartość cynku. W śladowych ilościach obecne są miedź, selen, nikiel i kobalt.
Stosowwanie i przechowywanie pyłku pszczelego
Pyłek powinien być przechowywany w szczelnie zamkniętych naczyniach. W suchym i ciemnym miejscu. Nie wolno dopuścić do zawilgocenia, ze względu na utratę właściwości.
Pyłek najlepiej używać w formie zmikronizowanej albo można po zmieleniu w młynku. Pyłek powinien być przyjmowany co najmniej 30 minut przed posiłkiem. Profilaktycznie zaleca się spożywać czubatą łyżeczkę od herbaty pyłku rozpuszczonego w ciepłej wodzie z miodem, gdyż jego przyswajanie jest lepsze, a działanie silniejsze. W celach leczniczych podajemy 4-8 łyżeczek pyłku dziennie, w kilku dawkach podzielonych. Nie zaobserwowano objawów przedawkowania.
Przeciwwskazania do stosowania pyłku pszczelego
Pyłku nie powinny spożywać osoby, które są uczulone na miód lub inne produkty pszczele. Uczulenie takie występuje bardzo rzadko, ale dlatego też przed rozpoczęciem kuracji pyłkiem należy sprawdzić reakcję organizmu. Należy przyjąć niewielką ilość pyłku. Jeśli nie pojawią się objawy kataru, zaczerwienienia oczu, pokrzywka skórna, biegunka, nudności czy ból głowy to można bezpiecznie korzystać z takiej terapii.
Zażywając pyłek będziemy mieli więcej energii i witalności. Znacznie rzadziej będziemy odczuwać zmęczenie tak jak bylibyśmy młodsi. Organizm będzie się szybciej regenerował po wysiłku fizycznym. A ze względu na aktywny metabolizm i mniejsze magazynowanie tłuszczu nasz sylwetka nabierze lekkości i smukłości. Nie dopadnie nas chandra czy depresja, a podniesie się nasza sprawność intelektualna.
Autor: Redakcja Bakalie.com