Historia i występowanie kukurydzy
Kukurydza (Zea) roślina należąca do rodziny wiechlinowatych. Znanych jest 5 gatunków, wśród których najczęściej uprawiana jest kukurydza zwyczajna.
Kukurydza zwyczajna (Zea mays) – jest rośliną jednoroczną, zaliczaną do zbóż. Nie znamy formy dzikiej. Przyjmuje się więc, że uprawiamy roślinę całkowicie stworzoną prze naturę. Najstarsze znaleziska archeologiczne świadczą o tym, że kukurydza była uprawiana już siedem tysięcy lat temu na płaskowyżu meksykańskim, na terenach obecnej Kanady aż po Ziemię Ognistą oraz w Andach, nawet na wysokości 4 tysięcy m n.p.m. Aztekowie, Inkowie i Majowie uważali ją za roślinę bogów. Znane są rytuały, w których królowie Majów składali młodemu bogowi kukurydzy ofiarę z krwi własnej oraz zabitych przeciwników. Według innych wierzeń kukurydza powstała z głowy boga ognia Hun Hanahpu zabitego przez władców Podziemia. Kukurydza stanowiła podstawę ich pożywienia.
Dla niej na pustynnych terenach budowano specjalne systemy irygacyjne oparte na kanałach i tamach, z wykorzystaniem sezonowych deszczy i powodzi. Uzyskiwali większe plony, mogące zapewnić przeżycie całej społeczności. Aztekowie dbali o gatunkową czystość kukurydzy. Na nasiona wybierali zawsze najlepsze kolby. Różne odmiany, zwłaszcza te o innych kolorach, sadzili z dala od siebie, tak by uniknąć niekontrolowanych krzyżówek. Indianie wykorzystywali całą roślinę. Z ziarna wyrabiali tortille, tamales lub atolli oraz kleik kukurydziany. Pozostałe części jak liście, łodygi, plewy i resztki kolb przerabiali na poduszki, szczotki, materace albo zabawki. W Peru kobiety wytwarzały tradycyjne piwo. Roślina ta miała zastosowanie lecznicze. Irokezi wyciskali sok z łodyg, wykorzystując go do opatrywania ran, a "włosy" kukurydzy zalane wrzątkiem do dziś używane są jako lekarstwo na nerki.
Pliniusz Starszy w I wieku opisuje kukurydzę jako "proso indyjskie", inne źródła przedstawiają kukurydzę jako „zboże tureckie” służące jako roślina lecznicza.
Początki uprawy w Europie wiążą się podobnie jak i dużej grupy roślin z wyprawami Kolumba. Pierwsze zasiewy odnotowano w 1494 r. w Sewilli; potem w kraju Basków, Portugalii, Francji i Włoszech. Do Afryki żółte kolby trafiły w mało chwalebnych okolicznościach. Przywieźli je ze sobą portugalscy handlarze niewolników, którzy musieli tanio zaopatrzyć w jedzenie statki płynące do Ameryki.
Dzięki kukurydzy pierwsi osadnicy europejscy w Ameryce przetrwali ostrą zimę, jedząc podarowaną im przez Indian kaszkę kukurydzianą z melasą. Dlatego też pojawiła się na pierwszym wyprawionym w 1621 r. Święcie Dziękczynienia i ta tradycja trwa do dziś.
Do Polski kukurydza dotarła z Rumunii lub Węgier najprawdopodobniej w XVII lub na początku XVIII wieku.
Uprawa kulurydzy
Zaraz po pszenicy i ryżu, na podium roślin najczęściej uprawianych na świecie, zasiada kukurydza. Kukurydza uprawiana jest w szczególny sposób, w zależności od przeznaczenia: ze względu na ziarno, na kiszonkę, CCM. W Polsce powierzchnia upraw kukurydzy, zajmuje prawie 750 tysięcy hektarów. Na całym świecie, można znaleźć ponad 200 przeróżnych typów kukurydzy, różniących się od siebie okresem wegetacji, która trwa od 70 dni do prawie 11 miesięcy.
Uprawa kukurydzy na ziarno jest najpopularniejsza w Brazylii, Stanach Zjednoczonych i Chinach. Kukurydza jest nie tylko bardzo popularna, spożywana zarówno przez zwierzęta jak i ludzi, w formie dań i produktów z niej stworzonych (mąka, kasza, chrupki, płatki), ale także niesamowicie odżywcza, o leczniczych właściwościach. Jest także składnikiem, z powodzeniem wykorzystywanym w kosmetologii . Służy również jako surowiec przemysłowy.
Już w mitologii Majów wspominano, że każdy człowiek został przez Boga ulepiony z kukurydzianego ciasta.
Autor : Redkcja Bakalie.com
