Bulimia (bulimia nervosa) - jest jednym z zaburzeń łaknienia. Jej cechami charakterystycznymi są niekontrolowane napady objadania się, po których osoba chora zmusza się do wymiotów lub przyjmuje środki na przeczyszczenie. Przyjmowane pokarmy są z reguły wysokokaloryczne. Przyczyny tego zaburzenia łaknienia związane są bezpośrednio z psychiką osoby na nią cierpiącej. Bulimik ma zaburzony obraz własnego ciała, nie akceptuje swojego wyglądu zewnętrznego. Najczęściej występuje ona u kobiet między 18 a 35 rokiem życia.
Jakie są przyczyny bulimii?
Jako jedną z głównych przyczyn wymienia się czynniki biologiczne. Ryzyko jest większe w przypadku, gdy w rodzinie odnotowano przypadek otyłości lub depresji. Prowadzone przez szereg lat badania wykazały, że czynnikami, które w znacznym stopniu przyczyniają się do występowaniu tego zaburzenia łaknienia są:
- podniesiony poziom kortyzolu- nazywany jest hormonem stresu,
- nieprawidłowości w poziomie greliny- hormon ten jest odpowiedzialny za odczuwanie głodu,
- zaburzenia w funkcjonowaniu neuroprzekaźników.
Czynniki psychologiczne odgrywają istotną rolę w przypadku występowania bulimii. Osoby, które są na nią podatne odznaczają się niską samooceną, niestabilnością emocjonalną, problemami w radzeniu sobie w sytuacjach stresujących. W środowisku rodzinnym odnotowywano konfliktowość, problemy z porozumiewaniem się, matki bulimiczek były w stosunku do nich niezwykle krytyczne i stawiały wysokie wymagania.
Czynniki socjologiczne są również warte omówienia. Przekaz płynący z mediów społecznościowych „popycha” młode kobiety do obsesyjnej chęci posiadania szczupłej sylwetki.
Jak diagnozowana jest bulimia?
W badaniach laboratoryjnych zaobserwować można obniżony poziom potasu i chloru, co w konsekwencji doprowadzić może do groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca. Zaobserwować można suchość powłok skórnych, która związana jest z odwodnieniem organizmu. Cechą charakterystyczną są obrzęknięte ślinianki przyuszne oraz mocno zniszczone szkliwo zębowe na skutek ciągłych wymiotów. Kryteria diagnostyczne:
- regularne występowanie epizodów obżarstwa – minimum 2 razy w tygodniu przez okres 3 miesięcy,
- postrzeganie siebie jako osoby otyłej,
- odczuwanie przemożnego głodu i ciągła chęć jedzenia,
- stosowanie środków przeczyszczających, doprowadzanie do wymiotów, przyjmowanie leków, które obniżają łaknienie lub środków działających moczopędnie.
Jak leczy się bulimię?
Obejmuje zarówno farmakoterapię jak i terapię psychologiczną. Podejmowana terapia interpersonalna na swym celu ma niwelowanie objawów depresji i lęków, które przyczyniają się bezpośrednio do zaburzeń odżywiania. W trakcie terapii rodzinnej odnosi skutki w przypadku młodych pacjentów.
Autor: Redakcja Bakalie.com
