Cukrzyca choroba XXI wieku

Cukrzyca to choroba metaboliczna. Jest ona związana z zaburzeniem przemiany trawienia węglowodanów, czyli cukrów w organizmie. Najważniejszym cukrem w naszym organizmie jest glukoza. Za gospodarkę cukrami odpowiada przede wszystkim insulina. Jest to hormon wydzielany przez tzw. komórki ß wysp trzustki. Insulina, działając na receptory znajdujące się w tkankach obwodowych naszego ciała, powoduje zwiększenie wychwytu glukozy z krwi przez komórki organizmu. Skutkiem jest spadek stężenia glukozy w krwiobiegu i nasilenie zużywania tego węglowodanu w procesach wewnątrzkomórkowych. Insulina hamuje również przeistoczenia tłuszczów i białek do glukozy. Gdy nastąpi nieścisłość w wydzielaniu insuliny prowadząca do nadmiernego stężenia glukozy we krwi wtedy rozwija się cukrzyca.

• Cukrzyca typu I - zwana insulinozależną. Na cukrzycę tego typu choruje zaledwie 10 % społeczeństwa. Na tę chorobę zapada się nagle. Pierwsze objawy tej choroby widoczne są u dzieci i młodzieży lub dopiero u osób po 60 roku życia. Można powiedzieć, że cukrzyca typu I to przewlekły proces autoimmunizacyjny. Polega on na tym, że organizm chorego wytwarza przeciwciała niszczące własne komórki ß trzustki. Można powiedzieć, że organizm atakuje sam siebie doprowadzając do wyniszczenia struktur trzustkowych odpowiedzialnych za produkcję insuliny. Cukrzyca tego typu prowadzi ostatecznie do bezwzględnego niedoboru insuliny. Konieczne staje się podawanie insuliny. Dlatego ten typ cukrzycy nazywany jest insulinozależną.

• Cukrzyca typu II - cukrzyca insulinoniezależna. Na tego typu cukrzycę choruje aż 90 % społeczeństwa. Na tę odmianę chorują osoby w wieku 40-50 lat. Choroba rozpoczyna się łagodnie bo rozwija się długo. Jest to przypadek składający się z zespołu zaburzeń o bardzo zróżnicowanych przyczynach. Zazwyczaj mamy tutaj do czynienia z rosnącą insulinoopornością, czyli zmniejszeniem wrażliwości tkanek na insulinę oraz względnym niedoborem insuliny. Trzustka, która i tak produkuje insulinę zwiększa jej produkcję. W tym momencie dochodzi do „wyczerpania się” jej możliwości rekompensacyjnych. Wyspy trzustki ulegają uszkodzeniu i przestają produkować hormon. Leczenie insuliną, w przypadku cukrzycy typu drugiego, jest konieczne dopiero w zaawansowanej postaci choroby, gdy nastąpi degradacja komórek ß narządu.

• Cukrzyca u kobiet ciężarnych – jest to typ cukrzycy zaobserwowany po raz pierwszy u kobiet w ciąży. Po urodzeniu dziecka, cukrzyca ustępuje. Taki stan zwiększa ryzyko cukrzycy w drugiej i kolejnej ciąży, a także u matki w wieku średnim. Dodatkowo cukrzyca ciężarnych jest najczęstszą przyczyną obumarcia płodu i chorób okresu okołoporodowego. Charakterystyczne w takim przypadku jest znaczne zwiększenie urodzeniowej masy ciała takiego noworodka nawet do 4,5 kg.

Hipoglikemią nazywamy stan, w którym ilość glukozy we krwi spada poniżej 3,9 mmol/l. Stan spowodowany brakiem cukru może być zagrożeniem dla życia u osób chorujących na cukrzycę. Dlatego tak ważne jest by odpowiednio postępować przy hipoglikemi. Do najbardziej popularnych objawów hipoglikemi zaliczamy :

• osłabienie,

• niepokój,

• drżenie mięśni,

• potliwość,

• przyspieszona akcja serca.

W dalszym etapie występują:

• zaburzenia oddechowe,

• zaburzenia krążenia,

• senność a wręcz śpiączka.

Do hipoglikemi można doprowadzić poprzez: przedawkowanie leków przeciwcukrzycowych, spożycie alkoholu czy znaczny wysiłek fizyczny. Przy początkowej fazie hipoglikemi wystarczy choremu podać do picia schłodzony napój. Najlepsza jest coca – cola. Osobie będącej w śpiączce trzeba wstrzyknąć domięśniowo 1 mg glukagenu. Lek ten sprzedawany jest w aptece, na receptę w jednorazowych strzykawkach. Zaleca się, aby każdy cukrzyk nosił taki lek przy sobie, a także żeby przeszkolił swoich bliskich jak go podawać, na wypadek śpiączki.