Ten rodzaj cukrzycy zaliczany jest do chorób cywilizacyjnych i jest jedną z najczęściej występujących chorób w dzisiejszych czasach. W głównej mierze chorują osoby starsze, chociaż zdarzają się również przypadki zachorowań nawet wśród dzieci i młodzieży.
Czym właściwie jest cukrzyca typu II i kiedy powstaje?
Cukrzyca typu II jest chorobą przewlekłą, w której występuje tendencja do zwiększonego poziomu glukozy we krwi- mówimy wówczas o hiperglikemii. Aby poradzić sobie z zaistniałą sytuacją organizm osoby chorej w pierwszym stadium zaczyna produkować zwiększone ilości insuliny- hormonu, który jest odpowiedzialny za utrzymanie poziomu glukozy na właściwym poziomie. Zwiększony poziom insuliny wpływa bezpośrednio na zwiększone tempo przybierania na wadze, pacjenci również mają problem z podwyższonym ciśnieniem tętniczym.
Trzustka zmuszona jest do bardzo wytężonej pracy, co skutkuje powolnym niszczeniem komórek Beta, które są odpowiedzialne za produkcję insuliny. Do zmian tych dochodzi wtórnie, na skutek insulinooporności. Wraz z upływem czasu u chorych obserwuje się obniżenie poziomu insuliny we krwi- hipoinsulinemia.
Im bardziej otyły pacjent, tym większe ryzyko występowania cukrzycy typu II. Jednym z głównych czynników ryzyka jest głównie otyłość brzuszna. Za przyczyny jej powstania podaje się również: chroniczny niedobór snu, przyjmowanie statyn, beta- brokerów oraz kortykosteroidów w zbyt dużych dawkach.
Objawy
W przeciwieństwie do cukrzycy typu I objawy nasilają się powoli wraz z upływem czasu. Szacuje się, że blisko połowa wszystkich przypadków przebiega bezobjawowo! Do pierwszych zaobserwowanych symptomów możemy zaliczyć:
• ciągłe zmęczenie
• nadmierna senność po spożyciu posiłku
• niekontrolowane napady głodu- chorzy odczuwają szczególnie chęć spożywania słodkich rzeczy. Dzieje się tak, ponieważ insulina nie działa w sposób prawidłowy.
• utrudnione odchudzanie.
Późnymi objawami są:
• infekcje skóry- głównie w okolicy narządów rodnych. Nadmiar cukru wydalany jest z moczem co jest doskonałą pożywka dla grzybów jak i bakterii mogących powodować infekcje intymne.
• zaburzenia widzenia- podwyższony poziom glukozy może doprowadzić do opuchlizny w obrębie gałki ocznej.
• ciężko gojące się rany- podwyższony poziom cukru wpływa niekorzystnie na naczynia krwionośne, a co za tym idzie krążenie zostaje upośledzone. W ciężkich przypadkach rany goją się nawet przez kilka miesięcy.
• problemy z erekcją
• częstomocz- objaw ten występuje w połączeniu z nadmierną ilością wypijanych płynów. Glukoza w zbyt dużej ilości zaczyna wiązać wodę – mówiąc inaczej działa moczopędnie.
Jak diagnozuje się chorobę?
Jeśli u pacjenta występują wyżej wymienione objawy może to skłonić lekarza do zlecenia badań krwi u pacjenta. Cukrzycę typu II można zdiagnozować ją na podstawie:
• glikemii przygodnej- badanie wykonuje się o dowolnej porze dnia. Badanie to jest wykorzystywane gdy potrzebna jest natychmiastowa diagnoza.
• glikemii wykonanej na czczo- badanie wykonywane jest co najmniej 8 godzin od ostatniego posiłku.
• doustnego testu tolerancji glukozy- krew jest pobierana na czczo, a następnie po 2 godzinach od spożycia 75 g glukozy. Pozwala określić, jak efektywne organizm potrafi sobie radzić z nadmierną ilością cukru.
W celu dokładnej kontroli przebiegu cukrzycy można również wykonać oznaczenie stężenia hemoglobiny glikowanej we krwi- HbA1c. Jej wynik obrazuje średnie stężenie glikemii we krwi pacjenta przez ostatnie 3 miesiące. Optymalnie wartość ta powinna być niższa niż 7 %. Można również zbadać mocz na obecność glukozy, kwasu mlekowego czy ciał ketonowych.
Jak się leczy cukrzycę typu I?
Najistotniejszą rolę w procesie całego leczenia odgrywa prawidłowo dobrana dieta oraz styl życia i podejmowanie aktywności fizycznej. Jeśli te dwie składowe są wdrożone na początkowych etapach choroby może to doprowadzić do całkowitego pozbycia się cukrzycy typu II. Jeśli jednak stan jest już zaawansowany niezbędne jest wdrożenie odpowiednich środków farmakologicznych.
Dieta ma na celu nie tylko zmniejszenie masy ciała ale także wyuczenie zdrowych nawyków żywieniowych. Posiłki należy spożywać częściej lecz w mniejszych ilościach- zaleca się jeść 5 razy dziennie.
Jeśli chodzi o farmakologię pacjenci w większości przypadków przyjmują tabletki doustnie. Lekarz decyduje o tym, jaki lek podać oraz jak często go przyjmować. W niektórych przypadkach konieczne może okazać się przyjmowanie insuliny. Może ona być podawana w następujących schematach:
• 2 razy w ciągu doby pacjent przyjmuje iniekcję mieszanek insulinowych, jeśli jest taka potrzeba włącza insulinę krótko lub szybkodziałającą przed posiłkiem- ten model jest najczęściej stosowany w cukrzycy typu II
• 1 wstrzyknięcie insuliny w ciągu dnia – pośredni lub długi czas działania.
Dieta
Prawidłowo dobrane menu ma na celu zarówno redukcje wagi ciała ( jeśli oczywiście występuje) jak i unormowanie poziomu glukozy we krwi. Do diety należy włączyć: drób, wołowinę, tłuste ryby morskie, orzechy, warzywa, jogurty naturalne, typu greckiego, ser żółty, kasze, ciemny ryż, chleb razowy. Do produktów zakazanych zaliczamy: napoje gazowane, Fast- food, jogurty owocowe, biały makaron, chleb i ryż, wysoko przetworzone jedzenie.
Chorzy ograniczyć muszą do minimum również spożywanie alkoholu, ze względu na jego wysoką kaloryczność. Zwiększa on również apetyt, co może doprowadzić do niekontrolowanego wzrostu poziomu glukozy.
Powikłania
Tak jak każdy rodzaj cukrzycy, tak i typ II niesie za sobą ryzyko wystąpienia niepożądanych powikłań, czasami nawet zagrażających życiu pacjenta. Do przewlekłych możemy zaliczyć:
• nefropatię- uszkodzenie pracy nerek
• neuropatię- jest najczęściej występującym przewlekłym powikłaniem. Dochodzi do zaburzenia w funkcjonowaniu nerwów co może objawiać się zaburzeniami czucia czy pracy narządów wewnętrznych
• zwiększenie ryzyka występowania zmian miażdżycowych
• stopa cukrzycowa
• retinopatia i zaćma.
Czasami zdarzają się również sytuacje, w których dochodzi do bezpośredniego zagrożenia życia chorego. Można do nich zaliczyć:
• kwasicę ketonową
• zespół hiperglikemiczno- hipersomalny- spowodowany jest bardzo wysokim poziomem glukozy powyżej 600 mg/dL. Pacjent jest również bardzo odwodniony.
• śpiączka hipoglikemiczna- stan ten jest efektem źle prowadzonej terapii. Występuje u pacjentów, którzy w trakcie leczenia przyjmują insulinę- przyjęta zostaje zbyt duża ilość hormonu.
Autor: Redakcja Bakalie.com
