Miód koniczynowy na zdrowe nerwy

Bakalie.com

Czterolistna koniczyna znaleziona na łące ma przynieść szczęście znalazcy. W dzieciństwie wielu z nas spędzało całe godziny na jej poszukiwaniu. Jako dorośli mniej wierzymy w takie wróżby i raczej nie zdarza nam się tracić czasu na szukanie czterolistnej koniczyny. Możemy natomiast zasmakować w miodzie koniczynowym.
Koniczyna, z której powstaje opisywany tu miód, należy do roślin motylkowych. Jest jedną z najpospolitszych roślin zielnych, występujących w otaczającym nas krajobrazie. Poza Australią koniczyna występuje na wszystkich kontynentach. W Polsce rośnie ponad 20 jej gatunków. Kilka jest uprawianych, jako rośliny pastewne, na pasze, a także w płodozmianie na zielony nawóz. Koniczyny są bardzo mało wymagające i rosną na najróżniejszych siedliskach. Zawierają między innymi flawonoidy, glikozydy, witaminę A, C, E, olejek eteryczny, garbniki, żywice, kwasy organiczne oraz sole mineralne. Substancje te mają znaczenie dla leczniczych właściwości koniczyny. W ziołolecznictwie stosuje się zarówno ziele jak i kwiaty roślin. Działają wykrztuśnie, uspokajająco, moczopędnie, napotnie, przeciwbólowo, przeciwzapalnie i wzmacniająco. Jak można się spodziewać po tytule, koniczyna jest także rośliną miododajną.

Dwa rodzaje miodów koniczynowych

Miód koniczynowy należy do unikatowych gatunków. Trudno go spotkać w sklepach i zapewne niewielu miało możliwość degustacji. Jest pozyskiwany z koniczyny białej lub czerwonej, co ma wpływ przede wszystkim na jego zabarwienie, ale również na właściwości smakowe. Miód z białej koniczyny ma kolor słomkowy i jest mocno słodki. Natomiast miód wytwarzany z koniczyny czerwonej jest barwy łososiowej i ma smak lekko kwaśny. Miód z białej koniczyny, w stosunku do innych odmian, zawiera niewiele wody. Oba rodzaje są podobne i krystalizują się dość drobnoziarniście, jednak miód z czerwonej koniczyny dłużej utrzymuje płynną konsystencję. Tenże uznaje się za największy specjał, gdyż większość pszczół nie daje rady zebrać nektaru znajdującego się na dnie długiej i wąskiej korony kwiatu. Radzą sobie z tym problemem jedynie pszczoły kaukaskie i ich krzyżówki, ponieważ mają najdłuższe języczki. Niektóre pszczoły korzystają z kielichów kwiatowych nadgryzionych przez trzmiele, które są smakoszami nektaru koniczyny i często na niej żerują.  

Miód z białej i czerwonej koniczyny

Obydwie koniczyny kwitną w tym samym czasie i często w obrębie tej samej bazy pożytkowej. Bywa więc tak, że pszczoły wytworzą miód równocześnie z jednej i drugiej odmiany. Ma on słonecznie-żółty kolor i bardzo łagodny smak oraz charakterystyczny aromat kwitnącej koniczyny. Jest to miód bardzo rzadko spotykany i choć polskie łąki obfitują w koniczynę, tylko niewielu pszczelarzy zna sekret jego produkcji. Najczęściej zbierany na koniczynie nektar łączony jest przez pszczoły z gromadzonym z innych roślin i powstaje miód wielokwiatowy.

Jak rozpoznać, że miód jest prawdziwy

Doskonali smakosze miodów, wśród których przodują doświadczeni pszczelarze, potrafią poznać nie tylko z jakiego pożytku powstał miód, ale także określić w jakim jest wieku i jak go przechowywano. Charakterystyczny dla prawdziwego miodu jest sposób uwalniania smaku. Początkowo jest bardzo słodki i dopiero po chwili odczuwa się naturalny bukiet zapachowy, po którym można poznać z jakich kwiatów został wyprodukowany. Kolejną fazą delektowania się miodem jest delikatne pieczenie w ustach i drapanie w gardle. Jeśli nie poczujemy tych doznań to, albo jesteśmy pozbawieni węchu i smaku, albo, co bardziej prawdopodobne, zostaliśmy oszukani i nabyliśmy sztuczny miód, czyli mieszaninę wody i cukru, jedynie z domieszką prawdziwego pszczelego wyrobu. Niestety, zdarza się. że miód, zwłaszcza od niesprawdzonego sprzedawcy, jest mieszany z miodem sztucznym. Dobrze jest sprawdzić, z jakiego źródła pochodzi ten, który zamierzamy kupić.

Jaki jest skład miodów z koniczyny

Podstawą jest oczywiście nektar z białej, czerwonej lub obydwu tych koniczyn. Sacharoza w nim zawarta, pod wpływem enzymów, przekształcana jest w układzie pokarmowym pszczół w cukier owocowy, czyli fruktozę oraz gronowy – glukozę. Ponadto w miodzie znajdują się inne węglowodany, a także kwasy organiczne (glukonowy, jabłkowy i cytrynowy), pochodzące z nektaru olejki eteryczne i wiele innych substancji organicznych, w tym witamin takich jak: A,B1, B2, B6, B12, C, a także kwas foliowy.

Właściwości zdrowotne

Najbardziej cenioną zaletą miodu z koniczyny jest działanie uspokajające układ nerwowy. Znakomicie łagodzi stres, rozdrażnienie i zdenerwowanie. Pomaga także na problemy z koncentracją i usprawnia pamięć. Jedząc często miód koniczynowy łatwiej się myśli, działa i opanowuje nerwy.

Ma on także działanie wzmacniające organizm, pomaga przy leczeniu infekcji oddechowych, i przeziębieniach, a jego właściwości przeciwzapalne są doskonałym sprzymierzeńcem przy profilaktyce i walce z grypą. Za sprawą właściwości wykrztuśnych zwalcza również uciążliwy kaszel. Działa ponadto moczopędne i jest zalecany przy chorobach pęcherza i nerek, na przykład przy kamicy nerkowej. Miód koniczynowy jest także sprzymierzeńcem w walce z problemami układu trawiennego, szczególnie przy biegunce.  

Autor: Redakcja Bakalie.com